Donderdag 5 augustus 2010 Van Sioux Falls naar Ra

Donderdag 5 augustus 2010 Van Sioux Falls naar Rapid City

Vanochtend startten we met de zoektocht naar een Starbucks voor ons ontbijtje. Toen we deze eindelijk hadden gevonden bleken ze helaas geen yoghurtjes te hebben en hebben we maar voor een appelmuffin gekozen bij de cappuccino. Na de koffie waren we wel goed wakker en gereed om weer flink wat kilometers te gaan rijden.
De eerste stop bracht ons bij het Corn Palace. Dit is een gebouw dat aan de buitenkant gemaakt is van gekleurd graan en gebouwd in een Indisch fort motief. Al sinds 1892 wordt bijna ieder jaar het Corn Palace opnieuw gebouwd en dit was vooral in de beginjaren een grote attractie. Binnen hadden ze van ieder jaar een foto van het Corn Palace op jaar gesorteerd hangen. Verder werden er allerlei graanproducten zoals popcorn in allerlei smaken, sleutelhangers van graan, etc etc verkocht.
Na dit toeristisch hoogtepunt gingen we weer gauw de Interstate op en na een tijdje gingen we er bij Chamberlain weer vanaf. Chamberlain ligt aan de Missouri rivier die nogal breed door het stadje stroomde. We kwamen echter vooral voor het Akta Lakato Museum & Cultural Center. In dit museum werd de geschiedenis beschreven van de Lakota indianen en vooral hun ondergang door de komst van de blanken. De blanken hebben de indianen massaal uitgemoord of dit is gebeurd door de meegebrachte ziektes, het land en hun rechten afgepakt en steeds verder naar reservaten verdreven. Ook stond bijvoorbeeld de massale slachting bij Wounded Knee uitgebreid omschreven. Ook werd een informatieve film over de indianen vertoond.
Bij een volgende tank- en drankstop kwamen we toevallig terecht bij het Missile Headquarters National Park. Hier hebben we een film bekeken die handelde over de lanceerinrichting die in de Koude Oorlog hier gestationeerd was geweest. De Minuteman werd uitgebreid beschreven. Dit is de man die in het geval van een dreiging van een kernoorlog nog voor de Russen kernwapens op Amerikaanse bodem zouden kunnen krijgen, binnen minuten een tegenaanval had kunnen inzetten. Dit was toch wel een sinister idee!
Toen we na de lunch weer verder waren gereden zagen we op een gegeven moment het bord dat we weer verder in de tijd terug gingen. Het verschil met de Nederlandse tijd was niet meer 7 uur maar een uurtje meer, dus hebben we straks een jetlag van minimaal 8 uur.
Tijdens de hele dag zagen we talloze motorrijders en deze reden vooral op de Amerikaanse trots de Harley-Davidson. We hebben deze dan ook vaak op de foto gezet en je zag bij elke stop vooral mannen in T-shirts met Harley-Davidson er op rondlopen. Stond er niet dit merk op dan ging het over de aanleiding van de komst van de vele motorrijders, het motorfestijn in Sturgis, South Dakota. Hier komen vanaf 6 augustus zo’n week lang 500.000 motorrijders bij elkaar voor allerlei evenementen of gewoon om bij te kletsen. Sturgis is buiten deze week een dorp van 7.000 inwoners!
Even na drie uur kwamen we bij het nationaal park Badlands aan. Hier konden we de eerste keer uittesten of we met onze parkpas die we via Marktplaats hadden gekocht ook het park mee in kwamen. Dit lukte nadat de handtekening op de pas met die in mijn paspoort was vergeleken en toen konden we op weg. Badlands was een enorm uitgebreid park met geërodeerde bergen en grote vlaktes waar vroeger de buffels in grote aantallen op graasden. De buffels zijn toen in zo’n 20 jaar einde 19e eeuw uitgeroeid en ze zijn pas de laatste tientallen jaren weer in het park geherintroduceerd. Op weg naar het Visitor Center waren er een aantal stops met kleine wandelingen die we allemaal hebben gedaan. Hier waren de vergezichten al schitterend en klikte het fotoapparaat voortdurend. Bij het Visitor Center hebben we weer een informatieve film gevolgd die ook meer over het ontstaan van de Badlands vertelde. Aan de hand van een kaart reden we toen een selfguided autotour en om een aantal kilometer waren er uitkijkpunten waar we steeds stopten. Zo kregen we van iedere zijde een goed overzicht van het park. Op het einde reden we nog een aantal kilometers over een stuk onverharde weg omdat daar de kans wat groter was om buffels in de buurt van de auto te krijgen. Helaas moesten we het uiteindelijk doen met 1 buffel op telelens .
Toen we uit het park kwamen en uiteindelijk bij ons hotel aankwamen merkten dat we toch wel moe waren van het rijden van 550 kilometer en urenlang door het park heen crossen. We besloten niet meer de stad in te rijden (ons hotel ligt helaas niet in het centrum) maar in het restaurant naast ons hotel te gaan eten. Dit bleek een heel goede keuze, het eten was uitstekend, de prijzen gunstig en het bier voor de halve prijs! Moe en voldaan kwamen we op onze hotelkamer en na dit verslag is het weer bedtijd voor ons