Een dag zonder plannen richting Sherbrooke

Vandaag wilden we uitslapen maar om 6 uur 's ochtends ging de telefoon af van Lilian. Het bleek niets belangrijks te zijn maar helaas ben je dan wel wakker. Bovendien begonnen er vanaf die tijd mensen te douchen en over de gang te lopen. Na een tijdje doezelen stonden we toch maar op en gingen naar het ontbijt. Achter de balie stond een 'volslanke' vrouw die zo volslank was dat het knap was dat ze nog kon lopen.
Vandaag stond er niet iets speciaals op de agenda, we besloten via enkele mooie routes naar Sherbrooke te rijden. We hadden een toeristische route uitgekozen die zoveel mogelijk langs het water af ging, zodat we de meeste kans hadden op fotogenieke haventjes en inhammen. Het was wederom een goede keuze want authentieke haventjes en schitterende inhammen waren er genoeg. Zo wisten we van eigenlijk een twee uur durende rit een dagvullend programma te maken. Mooie vista's genoeg, en bovendien leerzaam, in een van de dorpjes stond op borden de geschiedenis van de onderdrukking van de Acadiërs beschreven. Zo was het ons niet bekend dat de Cajuns in het Zuiden van de VS eigenlijk gewoon gevluchte Acadiërs zijn. Allemaal verbonden dus. De mensen hier zijn allemaal enorm trots op hun roots en geschiedenis (Frans, Schots, etc), en als je de historie leest is dat ook wel begrijpelijk.
Soms ook een beetje triest; vissersdorpjes zoals Canso, waar de visserij door vervuiling grotendeels is ingestort. Je ziet dat zo'n community dan heel wat te lijden heeft, veel huizen die onderkomen zijn of te koop staan. En veel back-country, waar er soms paleizen staan maar waar soms ook een een anarchistisch sfeertje heerst (onderkomen huizen, auto-kerkhoven, gezinnen die in campers wonen, etc.).
Wat ook leerzaam was; we weten nu hoe ze de belijning op de weg aanbrengen. Dat gaat interessant met een complexe wagen. Maar het gaat vooral heel langzaam. Nadat we een half uur achter zo'n wagen hingen (max 20 km per uur) werd het heel nodig tijd om van de weg te gaan, voor een lunch in een leuke brouwerij.
We kwamen tegen een uur of zes bij het kantoortje van onze B&B en daar hoorden we van de zwitserse Canadese dat we een upgrade hadden gekregen. We sliepen bij de B&B van haar ouders en daar kregen we de oostvleugel van het huis. We boften echt want het was een luxueuze kamer, eigenlijk meer een klein apartement. We liepen het dorp in voor ons avondeten maar in het eerste restaurant hadden we pech. Ze wilden net sluiten en dus moesten we op zoek naar een alternatief. De aanwezige gasten adviseerden ons het een kleine kilometer verderop te proberen, onze laatste kans om nog iets te eten te krijgen (anders zou het een half zakje Dorito's worden die nog in de auto lag). In een recordtempo zijn we naar het restaurant gelopen. Daar aangekomen bleek het gesloten restaurant al vooruit te hebben gebeld, ze wisten al dat we kwamen en we waren welkom. We zitten inmiddels aan ons tweede canadese biertje (Alexander Keith's) dat heel goed smaakt.