Op weg naar Packwood

Na het ontbijt gingen we op zoek naar de begraafplaats van Jimi Hendrix. Bij aankomst op de begraafplaats was het graf van Jimi niet moeilijk te vinden. Een grote hoge boog met zijn songteksten er op waren onmiskenbaar. Na een paar foto's stopten we bij een mall, waar we eerst bij de supermarkt inkopen deden en toen op zoek gingen naar een koelbox. Dit was nog niet zo makkelijk, uiteindelijk slaagden we toch. Met een zak ijsklontjes werd de frisdrank nu heerlijk gekoeld. Toen op weg naar Mt. Rainier, vandaag wel zichtbaar maar toch een beetje hazy. Het blijkt dat door bosbranden in Canada deze kant ook last heeft van slechter zicht daardoor. Dat was ook de ideale plek om onze wraps te verorberen, die we eerder op de dag gekocht hadden. De wegen naar de top slingerden behoorlijk en onze brandstofhoeveelheid slinkte heel snel. Dit zou ons de rest van de dag nog parten gaan spelen. We reden naar Sunrise Lodge, om daar een fikse wandeling te gaan maken. Een van de wandelingen was een loopwandeling langs de oudste bomen hier. Enorm hoog en enorm in de breedte, je kon met 5 man nog niet de omtrek bedekken. Impressive!
Nu was het tijd om met een naderend benzinetekort af te dalen naar Packwood, hopende dat we net genoeg benzine zouden hebben. Omdat het grootste deel van de weg bergaf ging, konden we ons autootje zoveel mogelijk laten uitrollen. Uiteindelijk kwamen we veilig in Packwood aan. Ondanks het een kleine gemmenschap was, konden we het hotel niet direct vinden. Toen dit uiteindelijk toch lukte, moesten we lang wachten bij de receptie omdat de eigenaresse haar nieuwe telefoon aan het inrichten was. De kamer was redelijk klein, wel zo'n beetje de enige met eigen badkamer, maar voldoet aan de wensen behalve het gebrek van airco. Alle deuren stonden tegen elkaar open met loeiende blazers. Lilian raakte in de stress omdat een van de belangrijkste wegen voor ons nog twee weken dicht zou zijn. We vonden een alternatieve route die meer kilometers betekenen maar een betere view op Mt. Sint Helen. Omdat dit probleem ook weer opgelost was, waren we toe aan wat eten en een drankje. Bij de Blue Spruce Saloon was Taco Night, dus hup wij er naar toe voor een paar taco's en bijbehorende pilsjes. Tegenover ons kwamen twee dames zitten, een Canadese en een Amerikaanse en vooral met de Canadese nog leuk gebabbeld. Na het eten liepen we terug en werden door drie Elks in de tuin van ons hotel opgewacht. Na nog wat buiten op de veranda rondgehangen te hebben, was het nu echt tijd om te gaan slapen.