Bandon Beach

Na een koffie uit de lobby, besloten we een stukje verderop in de haven te gaan ontbijten. Het was koud en zeer mistig. Het was inderdaad een leuk amerikaans restaurantje en als ontbijtje kozen we een lekkere pannenkoek. Na het ontbijt liepen we verder de pier op, waar de zeeleeuwen ons alweer luidkeels begroetten. Ze ljken niet veel meer te doen als liggen, slapen, krabben, waarbij de mannetjes veel misbaar maken en voortdurend hun grote borstpartij zitten te showen. In de haven stonden diverse infoborden over de tsunami's van 1964 uit Valdez Alaska en de grote uit Japan 2011. Rare gewaarwording dat deze natuurverschijnselen zo'n grote impact kunnen hebben, zeker op zo'n grote afstand.
Nadat we de bagage hadden ingeladen vertrokken we richting Bandon Beach. We hadden geen geplande stops voor ogen, maar omdat we de Oregon Scenic Coastal Highway reden langs de kust, zouden de stops allemaal zeevergezichten en schitterende baaien worden. De mist was gelukkig snel verdwenen, maar er waren wel veel rookwolken die hele stukken van de lucht aan de Zuidkant verduisterden; in het zuiden donkere, soms bruinige lucht, in het Noorden helder blauw...
Het wrak bij Goldbeach... ach....wat er nog van over was bleek minder indrukwekkend dan gehoopt zullen we zeggen. Voor de lunch smeerden we in eerste instantie een knackebrodje op een mooie picnic plek, maar later bezochten we bij een Port Orford een mooi authentiek haventje en daar op de pier stond een klein restaurantje in een houten gebouwtje. We namen een groot bord clamchowder, en deze smaakte best.
We reden Brandon binnen, dat bleek een mooi stadje, mooie straatjes, prachtig vuurtorentje, etc. En na wat zoeken vonden we ons motel aan het strand. Nadat de bagage was uitgeladen, liepen oftewel waaiden we over het strand. Er stond een flink windje maar het zicht was wel goed. De trap richting strand werd tijdelijk door een groep jongeren gebruikt om te bootcampen, op en af de trap. Het strand was prachtig en helemaal niet druk. Alvast veel foto's gemaakt want het is afwachten of bij de zonsondergang het zicht ook nog goed is. Het was tijd voor het diner en per auto kwamen we toevallig bij een goed restaurant uit, Edgewaters. Het was compleet volgeboekt, maar we kregen nog een plekje aan de bar. Een Deschutes pilsje, een warm geitenkaasje als voorgerecht en een goed klaargemaakte zalmmoot smaakten uitstekend. De bargenoten waren afwisselend héél apart tot heel gezellig. Terug in het hotel bleek het zicht buiten helemaal weg, de mist was helemaal het land in getrokken. Geen fotogenieke zonsondergangen dus. Dan maar koffie op de kamer.